คิดถึงภูกระดึง

วันนี้อยู่ดีๆก็รู้สึกคิดถึง ภูกระดึง ขึ้นมา แถมผมมีเวลาว่างเยอะเลยมานั่งดูภาพที่ไปเที่ยวมา
เมื่อตอนปลายปีที่แล้ว(ปี 57) ครั้งนึงเคยคิดว่าจะเอาทริปที่ไปเที่ยวมารีวิวลงบล็อก แต่สุด
ท้ายก็ล้มเลิกความตั้งใจไป เพราะหลายๆอย่างมันไม่เป็นอย่างที่ใจนึก อุตส่าได้กล้องดีๆ
มาแล้วแท้ๆ แต่กลับไม่ได้เห็นที่ที่อยากเห็น ไม่ได้ถ่ายสิ่งที่อยากถ่าย แต่เพราะว่ามันเป็น
ทริปที่ไม่สมบูรณ์ซักเท่าไหร่นี่แหละ เลยทำให้ตั้งใจว่าสิ้นปีนี้จะไปตามเก็บภาพบนภูกระดึง
อีกซักครั้ง ผมขึ้นภูกระดึงมาแล้ว 4 ครั้ง ถ้าสิ้นปีนี้ได้ไปอีกก็คงเป็นครั้งที่ 5 อาจดูเหมือน
ว่าผมไปมาเยอะแล้ว แต่เชื่อเถอะว่ามีคนที่ไปเยอะกว่าผมอีกมากมาย หลายๆคนนี่ไปมา
มากกว่า 10 ครั้งนะ แต่พูดไปก็ตลกดีนะบางคนมาแล้วก็ไม่คิดจะกลับมาอีก แต่บางคนก็มา
ที่ภูกระดึงได้ไม่รู้จักเบื่อ สำหรับผมแล้วถึงจะเหนื่อยตอนเดินขึ้นแต่พอขึ้นมาถึงยอดแล้วมัน
กลับให้ความรู้สึกที่พิเศษมาก มันเหมือนกับการได้เอาชนะใจตัวเอง การได้นั่งอยู่บนยอด
ภูกระดึง แล้วก็มองลงมาเบื้องล่าง อารมมันจะรู้สึกโล่งๆ มันเหมือนการเอาชนะอุปสรรคได้

ในเวลาที่ผมรู้สึกท้อแท้ในชีวิต ตัวผมจะพยายามนึกถึงอารมตอนที่ไปนั่งมองลงมาจากยอด
ภูกระดึง จะนึกถึงตอนที่เดินไปถึงผาหล่มสัก แล้วบอกกับตัวเองว่าระยะทางไกลขนาดนี้แถม
เหนื่อยขนาดนี้เรายังเดินมาได้ แล้วปัญหาเล็กน้อยในชีวิตทำไมเราต้องมาท้อแท้ด้วยในเมื่อ
เหนื่อยกว่านี้ยากกว่านี้เราก็เจอมาแล้ว ผมถือว่าเป็นการมองโลกในแง่ดีอย่างนึงนะ มันทำให้
เรามีกำลังใจมากขึ้นกว่าเดิม การใช้ชีวิตก็เหมือนกับการเดินไปข้างหน้านั้นแหละ บางทีเรา
ก็ไม่รู้หรอกว่าเราจะเจออะไรบ้าง อาจจะเจอเรื่องที่ดีและสมหวัง หรือ เจอเรื่องร้ายก็เป็นได้
เพราะงั้นจงอย่าท้อแท้นะ ทางมีไว้ให้เดินส่วนอุปสรรคมีไว้ให้ฝ่าฟัน ถ้าไม่สู้ไม่ฝ่าออกไปก็ไม่
เจอเส้นทางใหม่ๆในชีวิตหรอก จริงไหม ….